Miracle on Ice III
Voor het seizoen kwamen alle coaches van de U17 teams bij elkaar. Via een nieuw systeem werd er per team een performance-contract afgegeven. Door loting bepaald mocht de coach van Geleen als eerste kiezen. Er staat te lezen: Uw team speelt vierentwintig wedstrijden, heeft een overwinningskans van 96%, met een gemiddeld geschat doelsaldo van ongeveer 200-30 in uw voordeel. “Waar moet ik tekenen”, riep de coach,”Er zit toch geen adder onder het gras, hè”. Verslagen keken de andere coaches elkaar aan. Wat zou er voor hun teams overblijven?
Onze U17 kende een moeizame bekercompetitie, waarbij juist tegen onze directe concurrenten Den Haag en Zoetermeer nipt werd verloren of gelijk gespeeld. De bekerfinale ging tussen Geleen en Den Haag. Die Super Sunday werd gewonnen door Geleen met 8-3.
In de Nationale Competitie kwam onze groeispurt als team en werd een derde plaats gehaald. In de halve finale werd Zoetermeer knap met 8-5 verslagen.
Daar was de grote dag aangebroken, onze Super Sunday in Eindhoven. Er werd een bus gehuurd voor het team, familie en vrienden. Eenmaal in Eindhoven aangekomen waren we nog net getuige van de tweede zuidelijke overwinning van de finaledag. Tilburg U14 won met 4-2 van Den Haag U14. Waar eerder op de dag de Tilburgse U12, Utrecht U12 versloeg.
Het dit seizoen ongeslagen Geleen had flink uitgepakt. Niet alleen het U17 team was twee keer zo groot, ook in hun supportersschare was de winstverdubbellaar ingezet. Bloemen, kratten bier, alles werd in stelling gebracht voor het grote kampioensfeest.
Maar onze Tijgers waren goed geprepareerd en klaar voor de strijd. Achter onze goalies in het doel stond onze droom en die lieten we niet zomaar kapotschieten. Een enorm verdedigend tactisch concept….
De stelling van Amsterdam werd in ere hersteld, een fortificatie van ons verdedigingsvak, voor onze tegenstander duidelijk begrensd met een helblauw bevroren waterlinie. Twee muren werden achtereenvolgens voor het doel geschoven. Eén het niet te nemen Purmerendse Fort Borgman en één onpasseerbaar vers gemetseld Utrechts Missler muurtje dat overal voor duikt en glijdt. Daarvóór stonden om en om vijf verdedigingstorens geposteerd. De sterke robuuste Lorenzo Koeman, de lange vernietigend checkende Michael van de Ende, de onverzettelijke, onvermoeibare Paul van Bentum, de technisch begaafd rustige Bart Engel en de slimme onbevreesde Tijgerin Britt Wortel.
De finale kon aanvangen.
De teams begonnen nerveus, maar op het moment dat de rook bij de Smoke Eaters iets was opgetrokken sloop de Amsterdams Kroatische Krijger Alexandar langs de Geleense verdediging om met zijn signature quick release short top-corner-snipe de score te openen. 06:43: 0-1. (Assists van Luca en Zeb)
Een dikke minuut later sloeg onze Koele Fin toe; ijskoud schoot Kalle met zijn vlammende forehand ons verrassend op een 0:2 voorsprong.
Geleen had genoeg gezien en sneed door onze stelling heen. Renzo schoot van point-blank hoog in de goal, 08:35: 1:2.
Draaien de Limburgers de wedstrijd? Nee hoor. Ieder foutje van de Eaters werd afgestraft. Daar gingen ze weer de drie musketiers. Alex op Luca, schot uit een moeilijke hoek op goal en daar was onze dappere ridder Lancelot. Tussen de Geleense reuzen tikte hij back-hand de 1-3 achter jong-oranje goalie Sander Kösters binnen, 09:58.
Twee straffen aan onze kant gaven de Eaters de mogelijkheid een minuut lang met een 5 op 3 de anschlusstreffer te produceren. Nee hoor, onze Bermuda PK Triangle liet iedere scoringskans verdwijnen. Einde eerste periode, het had ons veel kracht gekost, maar de voorsprong gaf ons de juiste energie.
In de tweede periode probeerden de Smoke Eaters te forceren en zette alles op de aanval, maar kregen geen bres in onze muur. Er werd over en weer hard gecheckt, zij dachten hun grotere fysiek te laten gelden, maar onze Micro-Machine had andere plannen, een twee keer zo lange Limburger werd hard tegen de Boarding ge-Zebt.
Na een kleine tien minuten weer een goede turnover in de centre-zone. Nu was het onze Lucky Luca Luke -hij weet altijd een truc, daar sta je van paf- wurmt zich door en langs de Eaters Defence en daar hij sneller als zijn schaduw schiet, was de goalie bij voorbaat kansloos, 29:44: 1-4. Assists van Lance en Lorenzo.
Tijd voor een goalie-wissel aan beide zijden. Jeremy had het fantastisch gedaan, nu was het de beurt aan Jaimy om de voorsprong te consolideren. Geen makkelijke taak, daar Geleen alles of niets ging spelen en hun falende topscorers aardig gefrustreerd raakten. Ons team had het vertrouwen te pakken. We speelden verder van onze goal en zetten met een perfecte forecheck hun Defence vast, geen Pass mogelijk naar hun topaanvallers. Limburgse Thom raakte zo in de war dat hij i.p.v. de puck Lance zijn hoofd in de goal wilde rammen. Gevolg 10+2 Checking to the head. Onze Powerplay liep tot dat moment totaal niet, maar daar had Alexander wel een antwoord op. Daar was hij weer met zijn signature-shot. Op snelheid vanaf zijn rechterflank, een move naar rechts, hup naar links en dan hoog in de korte hoek. De “Héé Makarina…, Hoi!” was geboren, 34:20: 1-5. Tevens de stand na twee periodes.
In de kleedkamer werd er gelachen en was het begrijpelijk erg rumoerig. Jongens, hou de focus en de concentratie. De week ervoor in de Halve Finale ging het nog bijna mis in de laatste periode. Dat gaat niet nog een keer gebeuren. Twintig minuten scherp en geconcentreerd blijven. De derde periode nog één Limburgs offensief, waarbij soms de frustratie net niet de overhand kreeg.
Paul was al eerder getrakteerd op een gebroken hand en kon echt niet meer verder. Overleven dus, maar met nog een kleine twee minuten op de klok, kon het niet meer fout gaan. Tijd voor een celebrational time-out. Even een moment om te beseffen hoe speciaal dit was. Als offer haalde Geleen nog zijn goalie uit het doel.
Door een oude blessure en griep speelde de talentvolle Donny op 75% van zijn kunnen. Maar het was genoeg, onze Captain Don Goaléone pakte zijn kans en gaf met de laatste goal van het seizoen de beker nog meer glans. Een orkaan van vreugde en geluk was het gevolg. Het team klampte zich om Magnetic Missler en vormde een fysieke eenheid. De eenheid die ze op mentaal vlak naar dit kampioenschap had geleid.
De Geleense coach feliciteerde ons en verscheurde teleurgesteld het contract. “Zie je wel, toch een adder onder het gras”. “Nee, vriend, dertien hongerige tijgers op het ijs.” Hou nooit de beker omhoog, voor de winnende gescoord is. Wij hebben een opbeurmoment voor het leven geschapen. Voel je je rot, zit alles tegen, sluit even je ogen en denk aan deze finale. Dan kun je de hele wereld weer aan.
Speciale dank gaat uit naar de nooit opgevende Max die ondanks zijn knieblessure zich toch had omgekleed om ons te helpen. Supersnelle Hayley het Hert, die door een schorsing in een competitie uitwedstrijd, uitgerekend opgelopen tegen onze finale tegenstander Geleen, er op het ijs niet bij kon zijn. Positieve en passievolle Oscar die vanaf begin dit jaar met mij, maar ook zeker in mijn absentie geweldig werk heeft geleverd. Ben, onze voorzitter en troubleshooter, laatste fase ook in de bench om de Weegschaal in goede zin te laten doorslaan. Ron, de trainer, en het bestuur dat zoveel geloof in ons team had. Last but not least: Nancy, Puck, Nicole, eigenlijk ook alle moeders en vaders, opa’s en oma’s, één grote familie die je moet zijn om dit te kunnen bewerkstelligen. Uit de grond van mijn hart: THANKXXX !!!
Hockey=ART
Met speciale dank voor de mooie foto’s van Lex Eckhardt en de lekker meeslepende tekst van onze te gekke U17 coach Arthur Pohlman
