Oh,Oh, Den Haag.
Vrijdagavond. 12 December.
We dachten klaar te zijn voor de wedstrijd tegen HIJS.
De storm die ons land vanuit zee teisterde had ook zijn weg gevonden naar de Haagse ijshal. En geloof me, we hadden de wind goed tegen. De ene vlaag na de andere scheerde over onze van Duinen heen en na een kleine 12 minuten stonden we 3-0 achter. Een grotere klap was het wegvallen van onze steunpilaar achterin, Olivier Leenders, die door een onbesuisde Haagse actie onfortuinlijk een stuk bevroren vulkanisch rubber in zijn gezicht kreeg, wat resulteerde in een gemene snee boven zijn mondhoek. Na de eerste periode leidde het bloedspoor naar onze kleedkamer waar we het gevoel kregen dat we op het plaats delict, vlak na een moord-scène van een foute horrorfilm, waren terecht gekomen. Bij Ollie was een ader geraakt en het bloed bleek niet te stelpen. Machteloos keken we elkaar aan terwijl de dokter met naald en draad probeerde de wond dicht te naaien. Het leek te lukken, en het eerste wat Ollie zei was;
“Kan ik het ijs weer op.”
Nee, Ollie. Alleen nog ijs om de zwelling te stoppen.
Voor ons begon de tweede periode. Eindelijk het ritme gevonden en de tactiek gewijzigd om de wedstrijd te draaien. Deze periode werd knap met 2-1 gewonnen door goals aan onze kant van Bryan en Calvin, met assists van John en Jasper. Waar bij Den Haag, door een door ons vrijgegeven zijderoute, de Rurupsen zich ontpopten tot tegenscorende lijn.
Er zat voor ons meer in, maar we kwamen niet dichter bij, mede doordat we een vijf op drie powerplay niet konden verzilveren. Met een 4-2 achterstand keerden we na de tweede periode terug in de kleedkamer waar we tot onze schrik nog steeds een bloedende Ollie vertwijfeld boven de prullenbak zagen staan. Dit kon toch niet langer, Gelukkig bracht Dim Paulson hem naar het ziekenhuis voor de juiste medische behandeling. Wij pepten ons op voor de derde periode. Sommige jongens hadden het zwaar maar we moesten hier doorheen. Tijd om het tij totaal te keren en met de vloed aan opgelegde kansen Den Haag te overspoelen. Het dreigde uit de hand te lopen, maar scheidsrechter Sterkens hield de wedstrijd zonder veel straffen te geven, redelijk in de hand. Een aantal spelers waren daarentegen af en toe wel even de weg kwijt, waar vooral onze Bryan het slachtoffer van leek te worden, maar “The Machine” vocht zich knap terug in de wedstrijd.
He he, eindelijk daar was hij dan, vier minuten voor tijd. De anschluss-treffer van Daniel Lam, het geloof was weer helemaal terug.
Een minuut voor tijd de geplande time-out, even de kopstukken hun verdiende rust geven, goaly eraf en een alles of niets offensief lanceren. Maar zover kwam het niet, net voor het aanbreken van die slotminuut, schopte Jasper Kick ons droom-scenario door de war. Hij vloog in een break langs onze moegestreden defensie en met een welgeplaatst genadeschot besliste hij de wedstrijd. We bleven steken op een 5-3 eindstand voor Den Haag.
Natuurlijk waren we teleurgesteld maar wat een wedstrijd weer. Het publiek in Den Haag had een spectaculair avondje ijshockey ervaren.
De trotse ooievaar staat weer, dit seizoen niet verdreven door dure Noord-Amerikaanse trekvogels maar gesteund door hoofdzakelijk zelfopgeleide talentvolle jongens uit eigen nest.
De heren van Amstel trekken zich terug van de Hof naar de Hoofdstad waar wij volgende week Zoetermeer ontvangen voor een nieuwe clash in de Eerste Divisie tussen twee zwaargewichten onder de katachtigen. Komt allen naar de Edenhal voor de strijd tussen de Tijgers en de Panters, hopelijk versterkt met een goed herstelde topverdediger Olivier Leenders.
